نباشد لایق از حُسنت که برگردی ز پیوندی
خوشا آن حالت مستی که با ما عهد می‌بستی

شهرِ بزرگ است تنم، غم طرفی، من طرفی

مولانا انسانِ اندوهگین را به اتاقی پر از دود تشبیه می‌کند. او می‌گوید این دودها فقط از طریقِ «شنیده شدن» از اتاق خارج می‌شوند. «گفتن» کافی نیست؛ شنیده شدن است که اتاق‌های جان را روشن می‌کند، و شنیده شدن یعنی شنوندهٔ خوب.